Biografie van John Laan

Vroeger als kleine jongen (al heel lang geleden) ben ik al met auto’s opgegroeid. Mijn ouders waren de eersten in onze straat in de jaren 50 die een auto bezaten. Het was een Simca en er zijn er daarna nog vele merken voorbijgegaan. Eigenlijk meestal Volkswagens met uitstapjes naar Fiat, Austin, Audi etc., maar het werd uiteindelijk toch steeds weer een Volkswagen (veel Kevers).

Vandaar dat mijn voorkeur naar een grotere Kever de Porsche nou niet de eerste optie was. Toen ik een jaar of 16 was reed ik al regelmatig met mijn brommertje naar het circuit Zandvoort. Er heerste toen altijd een gemoedelijke en ontspannen sfeer op het circuit en zo kon het gebeuren, dat je zomaar mee mocht rijden met een bekende coureur in die tijd. Ik denk aan Slotemaker, Toine Hezemans etc.

Zelf rijden

Op een gegeven moment mocht ik zelf wel eens gaan rijden en ik deed dat waarschijnlijk wel aardig, want op een gegeven moment was voor een race een coureur niet aanwezig en mocht ik (zonder racelicentie!) een race rijden. Dat was een belevenis. Ik werd geen eerste maar ik kon toch heel mooi voorin rijden als de auto dat verder nog maar had gewild. Maar de basis was gelegd en ik wilde meer. In die tijd speelde geld in mindere mate als nu een rol, dus ik mocht toch wel zo nu en dan rijden. Het virus was er.

Later is door studie, carrière maken en een gezin stichten dat allemaal wat achterop geraakt. Ik heb zelf wel altijd bijzondere auto’s gehad. Ik had ook altijd de neiging om snel te rijden en dat is altijd goed afgelopen. Toen ik in 1999 toevallig een Porsche 944 kon kopen heb ik dat gedaan. Pascal als Porschegek vond dat helemaal het einde. Ik vond het gewoon een leuke auto. (het was tenslotte geen grote Kever) Later zijn we eens naar een autoshow gegaan en daar wilde ik eigenlijk een 911 cabrio kopen maar na een proefritje was ik gauw genezen. Bij het met de kap dicht rijden zag je geen barst door het achterruitje en het besloeg. Ook kon er geen ruitenwisser op. Pascal maakte mij attent op een zielig apart staande 911 in een roze kleur. Zag er wel grappig uit en kostte niet al te veel (Hfl 50.000,–). We konden er een achtervleugel bij krijgen en in kleur gespoten velgen. Na een proefritje was ik verkocht en de auto dus ook.

We reden toen bij de Nederlandse Porsche Club Slalomwedstrijden en daar zou ik hem wel uitproberen en Pascal reed toen dus met de 944. Nou dat viel tegen, er zat geen stuurbekrachtiging op en op mijn 944 wel. Ik aan Pascal gevraagd of we konden ruilen en dat hoefde ik maar 1 keer te vragen. Daarna heb ik de sleutels nooit meer teruggekregen en als ik hem wilde gebruiken, moest ik er om vragen. Daarna hebben nog heel wat andere Porsches en circuitdagen mijn leven beïnvloed. Toen ik Pascal een racedagje “Bleekemolen” had geschonken was verder het hek van de dam. Pascal ging zijn racelicentie halen en op de dag van het examen heb ik toen ook maar meegedaan om mijn licentie, wat al lang verlopen was, te halen. Dat is dus gelukt alhoewel Pascal ook 3 dagen theorie had gehad en ik dacht dat is het nog wel wist. Ik heb daar echt zitten zweten. Wij dus allebei een licentie.

Pascal kon op het gegeven moment een 944 cupracer kopen en dat hebben we toen maar gedaan. Het ding wat keren op het circuit getest en hij heeft zich ingeschreven voor zijn eerste wedstrijd. Aangezien ik het een leuke cup vond heb ik ook maar zo’n 944 aangeschaft. Het heeft toch wel veel geld en tijd gekost om deze raceklaar te krijgen. In 2010 heb ik voor het eerst met deze auto getest en hiermee mijn eerste race in de 944 Basic Cup gereden. Ik was mijn Porsche GT3 gewend en ging dus in de bocht wat van het gas af. Nou dat hoeft dus niet in een 944. Gas erop en gaan. Kost mij toch wel even tijd om daar aan te wennen. Maar dat zal wel komen en anders maar niet. Mijn auto is toch iets minder snel als van Pascal. Iets te zwaar en zijn baas ook, maar ik vind het leuk om te doen. Ik hoop nog een lange tijd met deze auto te trainen en wat races te rijden.